Sfeerreportage: Tante Brocante

Op het eerste zicht lijkt Tante Brocante één van de zovele winkels in de antiekbuurt van Sint-Andries. Toch lokken de hartelijke praatjes van uitbaatster Jeannine heel wat klanten binnen in haar propvolle winkeltje in de Kloosterstraat. Tussen de oude lampen en meubelstukken lijkt de tijd er al vijftig jaar stil te staan…

 <span><a href=”http://soundcloud.com/lauranne-melaerts/sfeerreportage-tante-brocante”>Sfeerreportage: Tante Brocante</a> by <a href=”http://soundcloud.com/lauranne-melaerts”>Lauranne Melaerts</a></span>

Voxpop over de Chileense mijnwerkers

69 dagen lang zaten de 33 Chileense mijnwerkers vast onder de grond. Toen ze weer boven kwamen, werden ze onthaald als echte helden. Maar denken passanten op de Meir daar hetzelfde over? En wat zouden zij doen, moesten ze op 700 meter diepte vastzitten?

In de ban van radio

Vorig semester kregen we ons eerste Joupra-vak (journalistieke praktijk). We mochten voor het eerst in ons leven radiomaken. Best wel spannend, in een radiostudio achter zo’n grote microfoon staan en dan door de hoofdtelefoon je eigen stem horen. Tegelijk was dat heel vreemd. We leerden ook de technische kant van het radiomaken. Nu, een half jaar later snap ik nog steeds niet waarvoor al die knopjes en schuiven dienen, maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je weet wat de technieker moet doen als jij presenteert.

Na onze kennismaking met de radiostudio konden we aan de taken- en tekstverdeling beginnen. Robert (Guss) werd de technieker van dienst, Annerlore (Ickx) zou het nieuws lezen, Sander (Hendrickx) nam de cultuuragenda voor zijn rekening en ik mocht het hele boeltje aan mekaar praten. Iedereen schreef zijn eigen tekst en mocht minstens één liedje kiezen. Als alles geschreven en gekozen was, goten we het geheel samen in een mooi schemaatje.

En dan was het zover… micro’s aan, stilte in de studio en daar klonk de Radio Crap-openingsjingle door de hoofdtelefoon. Dan was het aan mij. In het begin was ik wel wat zenuwachtig omdat ik de spits mocht afbijten, maar toen ik al enkele liedjes had aan- en afgekondigd was ik veel meer ontspannen en begon ik het zelfs nog leuk te vinden ook. Toen onze twintig minuten om waren, vond ik het spijtig dat we deze opdracht maar één keer kregen.

Het radiomaken heeft me zo in de ban dat ik sinds enkele maanden een eigen radioprogramma heb op onze campusradio Radio Crap, samen met Britt (Van Overloop). Ons ‘kindje’ heet ‘Femmes Fateles’ en is, zoals de naam al doet vermoeden, een echt vrouwenprogramma. Elke week hebben we een vrouw-met-ballen-plaat, geven we tips in verband met mode en lifestyle, draaien we een plaatje van een ‘undiscovered’ artiest en geven we de luisteraars de laatste roddels uit showbizzland mee.

De joupra-opdracht heeft echt mijn kijk op het radiomaken veranderd. Aanvankelijk was ik zeker niet van plan mij met radio bezig te houden, maar vanaf het eerste moment in de studio wist ik dat dat niet mijn laatste zou zijn.

Gewapend met camera en statief

Samen met Robert (Guss) maakte ik een kort nieuwsbericht voor het vak Teevee. We pluisden samen de kranten uit, op zoek naar een interessant onderwerp. Dat was niet zo gemakkelijk aangezien het bericht voor ons Antwerpen-gebonden moest zijn en omdat het in 30 seconden moest verteld worden.

Uiteindelijk kozen we voor het bericht dat er steeds meer identiteitskaarten gestolen worden. We moesten heel wat snoeien in het artikel om tot ons eigen nieuwsbericht te komen. Vervolgens moesten we gaan nadenken over de beelden die we bij de tekst zouden moeten maken. Eenmaal we dat wisten, vertrokken we naar het districtsbureau waar we even filmden. Het was merkwaardig dat we van hier naar ginder werden doorverwezen om een beeld te mogen schieten van nog geen vijf seconden. Verder maakten we beelden van  een campagneaffiche en filmden we ook de website waar mensen terecht kunnen als ze hun identiteitskaart kwijt zijn.

Thuis sprak ik de tekst in met behulp van een edirol en enkele dagen later monteerden we het filmpje met een derdejaarsstudent.

Het was niet gemakkelijk om een onderwerp te vinden en om er de gepaste beelden bij maken, maar ik ben wel blij met het eindresultaat.

Bij Lam & Yin: De echte Chinese keuken ****

Ons voedselgamma is uitgebreider dan ooit. De ‘frietjesdag’ van vroeger is vervangen door een ‘pizza-avond’ en ‘vrijdag, visdag’ heet tegenwoordig ‘vrijdag, chinees- of sushidag’. Maar waarom altijd alles via een delivery-center aan huis laten leveren? Waarom eens niet zelf naar een goed Chinees restaurant stappen en het verschil proeven met een doorsnee woktent? Dat is precies wat mijn twee vriendinnen Marcia en Joyce en ik dachten. We voegden de daad bij het woord en besloten te gaan eten bij een gezellig Chinees huis in de Reyndersstraat in Antwerpen. Op het internet las ik niets anders dan lof over de zaak ‘Bij Lam & Yin’ en acteurs Nathalie Meskens en Axel Daeseleire en Stubru-presentatrice Sofie Lemaire plaatsen het restaurant bovenaan hun lijstje van favoriete eetadressen. Reden genoeg om zelf eens de echte Chinese keuken te gaan ontdekken bij Lam en Yin.

Gastvrouw Yin ontvangt ons hartelijk en geeft ons een plaats dicht bij de open keuken. Zo kunnen we zien hoe haar man Lam het eten bereidt, wat gepaard gaat met veel vlammende wokbewegingen. Het spektakelgehalte is al in orde. Wat het interieur betreft, is de zaal vrij sober. Dat creëert een rustige sfeer. Achter Marcia en mij hangt een groot kunstwerk dat dezelfde beigeachtige tinten heeft als de rest van de zaak.  Achter Joyce hangt dan weer een bord waarop in wit krijt de gerechten staan geschreven. We krijgen letterlijk een waaier aan keuzes. De witte Chinese waaier die op ons bord ligt, is langs beide kanten beschreven. We kunnen kiezen uit onder andere een dim sum-mandje, gewokte inktvis, garnalen in look en lamslapjes. Het is zelfs mogelijk een voorgerecht in hoofdgerechtvorm te krijgen. Uiteraard moet je dan wel dezelfde prijs betalen als de andere hoofdgerechten, iets van een 18 euro. We maken onze keuze: Marcia neemt de gewokte inktvis, Joyce kiest de pikante lamslapjes en ik ga voor de gelakte eend. Tijdens het wachten krijgen we een amuse van formaat. Een lepel gevuld met pekingeend. Vooral de nasmaak van het sausje bekoort ons alle drie. Dat belooft voor het hoofdgerecht.

De hoofdschotels worden vergezeld van een kommetje kleefrijst dat we kunnen laten bijvullen. Ook ligt er op elk bord paksoi, Chinese kool die kort werd gebakken. Deze groente krijgen we niet dagelijks te eten en we verschieten dan ook van de voor ons onbekende frisse smaak. Mijn gelakte eend is heerlijk gebakken en de sojasaus heeft een geweldige smaak. Ook bij mijn vriendinnen scoort de Chinese maaltijd. Marcia heeft nog nooit zo’n lekkere inktvis gegeten en Joyce kan maar niet genoeg krijgen van de rijst die ze in de pikante saus dipt. We zijn het er alle drie over eens: wat chef Lam ons serveert, valt echt niet te vergelijken met wat we te eten krijgen bij ‘de Chinees’ om de hoek. Je proeft de versheid van de producten en ontdekt dat de echte Chinese keuken heel wat meer is dan wat rijst of bami uit ‘plastieken bakskes’.

Een duik in de reclamewereld

Je kan er niet meer omheen. Overal waar je komt en gaat, zie of hoor je reclame. Loop je over straat, dan zie je wel om de vijftig meter een groot paneel staan met een gigantische kleurenaffiche. Sla je je magazine open of lees je ’s ochtends rustig je krant bij de koffie, dan vallen je ogen wel minstens enkele keren op een paginagroot reclameartikel of een publireportage. Zet je de radio aan, dan hoor je om het halfuur een reclameblok. Wanneer je even surft op het internet, kom je op elke website wel bewegende promotiebeelden tegen. Dan heb ik het nog niet gehad over het medium waarbij elke persoon met reclame geconfronteerd wordt. Iedereen maakt het ongetwijfeld mee: je zit op het puntje van je stoel te kijken naar een spannende aflevering van je favoriete tv-serie en net wanneer de ontknoping eraan komt, ‘gaat men er even uit voor een stukje reclame’. De ene krijgt zin om de afstandsbediening naar zijn televisietoestel te slingeren, de ander vindt dat reclameblok een goed moment om wat chips uit de kast te halen of om even een sanitaire stop te maken.

Hoewel we vaak genoeg hebben van al die promotiecampagnes, is de reclamewereld ongetwijfeld een zeer boeiend gebeuren. Daarom denk ik dat het interessant is, om dit thema eens onder de loep te nemen. Een journalist zal vaak te maken krijgen met bedrijven die via de media zichzelf willen promoten en hij zal ook moeten leren onderscheid maken tussen wat nieuws en wat reclame is.

Bij de start van de maatschappelijke topics, denk ik niet dat het relevant is een film te tonen. Iemand van een bekend Belgisch reclamebureau laten spreken over wat reclamemaken inhoudt, lijkt mij logischer. Ook een journalist die publireportages schrijft, kan studenten journalistiek een beter beeld geven van hoe het eraan toegaat in de reclamewereld.

Ten slotte kunnen de studenten zelf aan de slag gaan en via het AIDA-model (Atention, Interrest, Desire & Action) een eigen reclameaffiche, -spot of publireportage maken. Via een kleine tentoonstelling die gepaard gaat met een receptie, kunnen ze dan de werken van hun medestudenten bekijken, beluisteren en lezen. Op hun blog kunnen ze dan hun minireclamecampagne verduidelijken aan de hand van het AIDA-model.

De studenten kunnen ook het voorbeeld volgen van Volt-presentator Kobe Ilsen en een reclametest uitvoeren. Zo kunnen ze aan den lijve ondervinden of reclame al dan niet de waarheid vertelt. Over die test kunnen ze een kleine videoreportage maken, die ook getoond kan worden op de expositie.

Vechten tegen de stress

Yes! Ons dossier is eindelijk afgeraakt. Het heeft veel moeite en tijd gekost, maar we zijn tevreden met het eindresultaat.

Met Marcia als typster van dienst, probeerden we met z’n vieren de laatste invalshoek te verklaren, herschreven we het besluit, bespraken we de lay-out van de artikels, stelden we een bibliografie op en maakten we een titelpagina. Iets voor 16u was het dossier klaar om afgedrukt te worden. Omdat het lang aanschuiven was bij het kopieerapparaat en de inbindmachine bleef de stress toch nog tot op het laatste moment stand houden. Met een diepe zucht van opluchting legden we ons eindwerk iets over vieren bovenop de grote stapel in het secretariaat. Om het halen van de deadline te vieren, gingen we een lekkere koffie met veel slagroom drinken in ons stamkoffiehuis Cafénation.

Eenmaal thuis plofte ik uitgeput in de zetel om er de rest van de avond niet meer uit te komen. We weten dat we nog heel wat werk hebben, maar een avondje rust hebben we wel verdiend. De rest zijn zorgen voor morgen, want dan gaan we aan de lay-out van de artikels en de presentatie beginnen. Dat gaat nog een druk dagje worden.

‘Cause I’m The Architect

Wat hebben we weer hard gewerkt vandaag. Deze ochtend las ik het voorlopig corpus na en verbeterde het waar nodig. Ook het buurtonderzoek schreef ik uit.

Om 16u hadden we onze afspraak met Sven Grooten, één van de oprichters van B-architecten en tevens coördinator van de vormgeving van het MAS. Toen we na een halfuur voor de poort wachten (‘je komt beter te vroeg dan te laat op een afspraak’ hebben ze ons altijd geleerd) naar binnen mochten, bleek meneer Grooten net een meeting te zijn gestart over (jawel!) het MAS ook. Omdat we het niet zagen zitten eerst schoolwaarts te keren om vervolgens terug naar Borgerhout af te zakken, mochten we ons installeren in de vergaderzaal van de B-architecten. Ik voelde mij er meteen thuis en in deze aangename werkomgeving verliep het dossier schrijven lekker vlot. Rond halfzes was de meeting van meneer Grooten afgelopen en nam hij zijn tijd om onze vragen te beantwoorden. Na het interview begeleidde hij ons zelfs naar de meetingroom, waar een maquette van het MAS stond. Anders dan degene die we in het infopunt van het MAS hadden gezien, was dit er eentje gemaakt van wit maquettekarton en zagen we op elke verdieping een miniatuurversie van de collecties. Ik vond het ongelofelijk hoe alles zo klein, maar toch levensecht leek en hoe erg er over elk detail was nagedacht. Toen ik hem dat zei, antwoordde hij dat het publiek daar ook niet over hoeft na te denken. Daarvoor bestaan de architecten natuurlijk.

Toen we rond 18 uur weer aan de Antwerpse opera arriveerde, was het veel te laat om nog terug naar school te keren. We besloten dan maar onze laptops in te pluggen bij Cafénation. Met een verse koffieboost (of voor sommigen een chocoboost) werkten we verder aan het dossier tot we ook uit ons favoriete koffiehuis werden gezet.

Ik heb net een deel van het interview van vandaag uitgeschreven en al enkele bronnen vermeld. Morgen leggen we de laatste hand aan ons dossier en kunnen we eindelijk aan de vormgeving van onze artikels beginnen. May the Journalistic Spirit be with us!

Van de hak op de tak

Na een druk weekend is het weer even wennen aan het journalistenleven. Om 10 uur waren we weer paraat en stonden onze laptops weer open. Omdat Marcia een belangrijke afspraak had deze ochtend, besloten Robert, Joyce en ik de taken op te delen. Robert probeerde weer een interview te boeken (en dat is hem weeral eens gelukt- hoe doet hij het toch?) en schreef de inleiding voor ons dossier, Joyce begon aan de corpus en ik herlas de neerslag van het interview met Cathy Pelgrims, verbeterde het waar mogelijk en typte het laatste deel van het interview uit. Daar was ik wel even zoet mee, vermits de vrouw vaak haar zinnen niet afmaakte of van de hak op de tak sprong.

Morgen hebben we een vierde en laatste interview met een B-architect. Het zal werken geblazen zijn, want het einde van de projectweken en dus ook de presentatie begint stilaan in zicht te komen…

Koffiekoeken en een happy interview

Deze dag begon met kussen en koffiekoeken. Omdat het mijn verjaardag is, trakteerde ik ons groepje op verse koffiekoekjes, terwijl zij mij elk met drie kussen een gelukkige verjaardag wensten.

Om 10 uur deze ochtend werden we verwacht in de Wisselstraat voor een interview (mijn eerste!) met Jan Rombouts, woordvoerder van schepen voor Cultuur en Toerisme. Ik was wel een beetje zenuwachtig en hoopte dat het een aangename man zou zijn. Gelukkig bleek meneer Rombouts zeer sympathiek en ging het interview als vanzelf.

Tegen 11 uur vertrokken we met de bus naar het MAS voor een klein buurtonderzoek. We stapten verschillende cafés en restaurants binnen, maar velen hadden het te druk met het in orde brengen van hun zaak. Robert had toch genoeg lef om elke horecazaak binnen te stappen. Na een uurtje gingen we naar een frituurtje om onze hongerige magen te stillen.

Omdat het mijn verjaardag is, heeft mijn groepje mij de hele namiddag vrij gegeven. Hoewel ik mij een beetje schuldig voel, ben ik hen heel dankbaar. Wat heb ik toch een lieve teamgenoten!